Als ik mijn vorige blog terug lees besef ik hoe snel de tijd gaat. Ik kan ook constateren dat ik nog steeds heel erg blij ben. Het grote regelwerk is gedaan. De contacten zijn gelegd en langzaam ontstaat er rust en regelmaat. Ik heb inmiddels een aantal mensen ontmoet die mij het vertrouwen hebben gegeven en mij toelaten in hun privé leven. Ik voel me er welkom. Al snel ontdekte ik een nieuwe uitdaging. Dat is leren luisteren naar die persoon maar bovenal naar de partner/mantelzorger. Zij kennen hun dierbare het best. Het is de partner die dag en nacht leeft met dementie. Zij hebben de veranderingen van heel dichtbij meegemaakt. De partner is mijn belangrijkste instrument om mijn zorg en begeleiding zo goed mogelijk op elkaar af te kunnen stemmen. Het is belangrijk voor me dat ik ook met hen een fijn en ontspannen contact heb, en dat lukt!
Ik geniet, het voelt niet als werken en ik voel geen werkdruk. Iedere dag is anders en ik leer steeds nieuwe dingen. Het is kijken, ervaren en eenmaal thuis reflecteren. Tijdens mijn werk wordt me geregeld een spiegel voor gehouden, dat realiseer ik me wanneer ik ergens tegenaan loop tijdens een visite. Mijn eigen actie geeft een reactie bij de mensen, zo word ik vanzelf teruggefloten. De volgende dag probeer ik het opnieuw en als iets dan tóch lukt, geeft dat een onbetaalbaar goed gevoel.